O urbano en Lefebvre (Manuel Delgado, 2014).

O enemigo rebelde a someter non é outra cousa que o que Lefebvre define e describe como o urbano. E, que é o urbano? O urbano non é a cidade. A cidade é unha base material, unha morfoloxía, un dato presente e inmediato, algo que está aí. O urbano é outra cousa: unha forma específica de organizar e pensar o tempo e o espazo en xeral que non require por forza constituírse como elemento tanxible, posto que podería existir i existe como mera potencialidade para actos e confluencias realizados ou virtuais. O urbano é a obra da xente, en vez de imposición como sistema a esa xente. Un punto cego que escapa da fiscalización de poderes que non saben qué é nin de qué está feito. A pesar dos ataques que recibe por parte de quen viven obsesionados coa súa desactivación, o urbano persiste e incluso intensifícase, posto que se nutre do mesmo que non deixa de alteralo. Sen poder impedilo, no seu seno a simultaneidade dos encontros persiste e gaña en complexidade, constituíndo e reconstituíndo centros, multiplicándose e intensificándose entre contradiccións.

Extracto de “Lo urbano como desacato. Actualidad de Lefebvre”. Reseña de “La producción del espacio”, de Henri Lefebvre (Capitán Swing, 2013).

Créditos de imaxe: Zaragoza Rebelde.