Cantas utopías e distopías caben nun coche? (Isidro López, 2012).

A extensión social do uso do coche é o prato forte da promesa utópica do capitalismo de posguerra. A chamada sociedade de consumo parecía acabar coa maldición que lanzaron os ludditas: «Detrás das máquinas atópanse as relacións de produción». Expansión suburbana, vivendas unifamiliares, vacacións pagadas e, sobre todo, unha subcultura xuvenil do anos ’50 que foi a primeira en formular a visión tópica do coche como reduto da liberdade individual eran os pratos fortes desta promesa. Só uns poucos elitistas culturais como Adorno problematizaban esta visión convencional do pacto de ocio e mobilidade fronte á produción, observando con desgusto burgués que o coche era un paso máis nunha estruturación do tempo de non traballo que, en última instancia, faría que este fose indistinguible do tempo de traballo: «O triunfo do velocímetro calma dunha maneira ritual a angustia do perseguido», escribiría en Minima Moralia.

A contracultura abriu o fogo cultural contra o coche. Incluso antes da crise do petróleo, os hippies preferiron a moto -o individualismo xenuíno- e, sobre todo, as furgonetas -a metáfora comunitaria-, vehículo este que chegou ao paroxismo co demencial autobús máxico de Ken Kesey que transportaba a unha horda de peludos nunha especie de comuna móbil desde a que regalaban LSD aos transeúntes.