Urbanización global e reinvención ciclista da cidade (Marc Augé, 2008).

A urbanización do mundo caracterízase polo crecemento dos «megapolos» e, ao mesmo tempo, polos «filamentos urbanos», para retomar unha expresión de Hervé Le Bras, que se estenden cada vez máis ao longo das estradas, os ríos e as costas. Esta urbanización traduce o feito de que hoxe a vida política i económica do planeta depende dos centros de decisión situados nas grandes metrópoles mundiais, todas interconectadas entre si e que, xuntas, constitúen unha especie de «metacidade virtual», como di Paul Virilio. O mundo tense transformado nun mundo/cidade en cuxo interior circulan e intercámbianse todas as categorías de produtos, comprendidas as mensaxes, as imaxes, os artistas e as modas. Mais tamén é verdade que cada gran cidade é un mundo, un resumo do mundo, coa súa diversidade étnica, cultural, social i económica. Aínda que a veces, ante o espectáculo fascinante da globalización, tal vez tendamos a esquecer a súa presencia, as divisións están e atopámolas nas esgazaduras do tecido urbano. A cidade/mundo, pola súa soa existencia, desminte as ilusións do mundo/cidade.

«C’est toujours avec des mondes que l’on fait l’amour» (Maite Larrauri, 2000).

«É o lobo mesmo, ou o cabalo, ou o neno os que deixan de ser suxeitos para devir acontecementos, en disposicións que só se separan por unha hora, unha estación, unha atmosfera, un aire, unha vida. A rúa componse co cabalo, como a rata que agoniza se compón co aire, e o animal e a lúa chea se compoñen entre ambos… O clima, o vento, a estación, a hora non son dunha natureza distinta das cousas, dos animais ou das persoas que os poboan, os seguen, nos que dormen ou se espertan. Hai que ler dun tirón: o-animal-caza-ás-cinco. Devir-tarde, devir-noite dun animal, bodas de sangue. As cinco é ese animal! Ese animal é ese lugar! “O can fraco corre pola rúa, ese can fraco é a rúa”, grita Virginia Woolf. Hai que sentir así. As relacións, as determinacións espazo-temporais non son predicados da cousa, senón dimensións de multiplicidades.»

A través da súa crítica á psicanálise, Deleuze e Guattari teñen a pretensión de establecer un novo concepto de desexo, de inventar un concepto que sexa como un personaxe de literatura, un xigante da vida.

Como novo personaxe que é, entra en liza coa idea preexistente, a que sostén a nosa cultura e a nosa linguaxe, segundo a cal o desexo é un movemento cara algo que non temos: o desexo maniféstase ante unha falta, unha carencia, e a satisfacción do desexo reside na posesión de aquelo que nos falta.

Asemblea do reCiclos.

O vindeiro martes 14 de agosto ás 18:00h celebramos no Fórum Propolis (r/Barcelona 115) unha asemblea do Ciclotaller reCiclos para preparar o novo curso, esta é aberta a calquera persoa interesada en colaborar dalgún modo co taller i entre os temas xa propostos están a reapertura logo das vacacións, a disponibilidade de mecánicxs e demais voluntarixs e un novo procedimento para o emprego do taller.