Ciclistas invisíbeis (Dan Koeppel, 2005).

Francisco Orellano érguese antes do amencer. As súas mañás, a veces durante semanas e semanas, son case sempre iguais. Carga coa bici desde o seu piso ata a rúa e pedalea cara a alborada. Pasa entre outros ciclistas que montan en postura erguida e silencio, sen mover practicamente nada máis que as súas pernas, que non xiran en cadencias alegres senón en lentos círculos. Avanzan rodando, con determinación, cara algún destino descoñecido.

Francisco ten un aire elegante sobre a súa bici. Os seus cabelos e o seu bigote, grises, están acicalados, a súa camisa a raias pranchada. Está orgulloso do seu aspecto.

Percorre as anchas avenidas que conducen aos embarcadoiros de Long Beach, California. Pasa por diante de supermercados pechados e concesionarios de coches a escuras. A veces pedalea a través do resplandor dunha gasolineira 24 horas. Por momentos pensa en El Salvador, onde ía a pé ao traballo. Mais polo xeral, mentres pedalea, pensa en se hoxe traballará.