«C’est toujours avec des mondes que l’on fait l’amour» (Maite Larrauri, 2000).

«É o lobo mesmo, ou o cabalo, ou o neno os que deixan de ser suxeitos para devir acontecementos, en disposicións que só se separan por unha hora, unha estación, unha atmosfera, un aire, unha vida. A rúa componse co cabalo, como a rata que agoniza se compón co aire, e o animal e a lúa chea se compoñen entre ambos… O clima, o vento, a estación, a hora non son dunha natureza distinta das cousas, dos animais ou das persoas que os poboan, os seguen, nos que dormen ou se espertan. Hai que ler dun tirón: o-animal-caza-ás-cinco. Devir-tarde, devir-noite dun animal, bodas de sangue. As cinco é ese animal! Ese animal é ese lugar! “O can fraco corre pola rúa, ese can fraco é a rúa”, grita Virginia Woolf. Hai que sentir así. As relacións, as determinacións espazo-temporais non son predicados da cousa, senón dimensións de multiplicidades.»

A través da súa crítica á psicanálise, Deleuze e Guattari teñen a pretensión de establecer un novo concepto de desexo, de inventar un concepto que sexa como un personaxe de literatura, un xigante da vida.

Como novo personaxe que é, entra en liza coa idea preexistente, a que sostén a nosa cultura e a nosa linguaxe, segundo a cal o desexo é un movemento cara algo que non temos: o desexo maniféstase ante unha falta, unha carencia, e a satisfacción do desexo reside na posesión de aquelo que nos falta.

Ciclotalleres autoxestionados en Europa, novas creacións institucionais do activismo ciclista. Notas do Cyclocamp 2011.

Nun ambiente celebrativo e formativo, a finais do pasado xullo tivo lugar nun pequeno pobo austríaco a primeira edición do Cyclocamp, un festival Do It Yourself (faino ti mesmx) de carácter transnacional -na práctica fundamentalmente europeo- en torno á creatividade político-cultural do activismo ciclista que reuniu a cerca de duascentas persoas de máis dunha trintena de proxectos diferentes.

O Cyclocamp revelouse como un encontro sen par a esta beira do Atlántico -en Norteamérica existe o homólogo BikeBike!– debido á confluencia de activistas de moitos países diferentes e o seu carácter decididamente comunicacional e reflexivo. Sen disquisicións teoréticas moi elaboradas nin moita amplitude de observación (levarían máis tempo do que agora dispoño e máis traballo do que levo feito), neste post comparto as notas tomadas durante a semana que durou o festival e pouco máis.